Óttaslegnir ættingjar vöktu mig til umhugsunar

Í dag voru spænsku friðargæsluliðarnir sex sem létu lífið í sprengingu hryðjuverkamanna í Líbanon í fyrradag jarðsettir hér í Madrid. Konungshjónin eru í Kína og því kom það í hlut Felipe prins og spúsu hans Letiziu að syrgja með aðstandendum. Var það ekki öfundsvert verk því sorg þeirra var gnýstandi eins og gefur að skilja. 

 Á sama tíma eru aðrir friðargæsluliðar að fara til Líbanon og viðbrögð foreldra þeirra voru misjöfn þegar spænskir sjónvarpsmenn náðu tali af þeim á flugvellinum í Madrid. Öldruð móðir sagðist stolt af því að sonur hennar færi að leggja hönd á plóg þar sem þess væri virkilega þörf og hún vissi að hann myndi gera sitt besta. Miðaldra faðir sagðist hinsvegar vera að upplifa versta dag ævi sinnar þar sem hann þyrfti að sjá á eftir syni sínum á hættuslóðir stríðs sem kæmi Spánverjum ekkert við.

Þessi ólíku viðbrögð vekja mann til umhugsunar. Spánverjar voru látnir sjálfir um að leysa sínar deilur í og eftir borgarastyrjöldina, fyrir utan þá vinstrimenn sem hingað komu af eigin frumkvæði til að berjast fyrir hugsjón sína. Eigum við að láta heimamenn sjálfa um að jafna sín deilumál hversu alvarleg sem þau eru svo að þau breiðist ekki út eða eigum við að leggja hönd á plóg með öllum þeim þjáningum sem því fylgja?   

Danskir menn í haldi í Líbanon